Framført under 50-årsmarkeringa av Bjørn West, og opninga av Bjørn West-muséet, på Matre den 15. oktober 1994.
Kjæraste konge
og kjemper frå krigen,
velkomen i berget
for bjørnar å takke.
Høyr, fossen i fjellet
for freden har tagna!
Stille, stille
skal sigeren minnast.
I minnet me ser:
menn som tok ut
krefter slik kavande foss
gjer i fjellet.
Vilje og von
om å vinne gav styrke i striden
og fiendestormen.
I minnet me ser:
menn som vart kalla
brått bort frå heimen,
frå byar og bygder.
Mødrer og systrer
visste så lite.
Vener og kjenningar
vondt berre venta.
Kvar var dei?
Kven tente del no?
Var tankar som tidvis
trengde seg på.
Fly over fjella
soldatskip i fjøra,
var vonde varsel
for dei som var heime.
Verst var våren
uvissa rodde.
Ville fienden
mennene finne?
I trasige netter
og timar tunge
hjarta heime
for bjørnane banka.
Her under hær-fjellet
Fienden fann
heimar med småbarn
som hustruer hegna,
det dundra på dører
del truga med døden,
dei brende bu
for bjørnar å hemne.
Ta imot tyskaren
tole og teie
vart striden for folk
under bjørnefjella..
Ottast og alltid,
alltid ense på argskap,
slik var bodet
for bjørnar å berge
Grunn til å gråte
fekk mang ein god granne,
tyngst var taket
då kampen tok til.
Men sorg skal stillast
og suter batne
når krigar og kvinne
slår kreftene saman.
Stridast med sverd
som soldaten med styrke,
eller ottast og tole
— slik skal vel all
strid delast — fito.
Kampen med våpen
og kampen med viljen
er krefter som alltid
skal haldast thop.
Hugsar de Egil,
den stridslystne skalden,
hærmann og meister
med boge og sverd ?
Så misste han Bodvar
han makta’kje leve.
Tole og teie vart tyngst
for den kjempa.
«Kunne med sverd,»
sukka stridsmannen Egil
«med sorga eg stride,
då skulle Æge
ei uferd få.»
Mot storm og hav
han med våpen ville,
makta’kje sorga på anna vis.
Ikkje hadde Egil
avl imot Æge,
den fienden beit ikkje
sverdet hans på.
Mismodig
stridsmannen stengde seg inne,
svolten
skulle få ta han.
Men Tordis kom til han,
trufast og tagal,
gjekk inn i striden
som sverdmannen skydde.
Listig lyfte ho drikkehornet
kjærleg
mot krigarens
livlause lepper.
Då all kraft var borte
frå krigarkroppen,
gav Tordis han livet
med nærande tolmod.
Tole og teie
det kunne Tordis
då sverdet svikta
i sorg.
Egil og Tordis,
våpen og vilje,
ulike krefter bunde i hop,
ulike krefter som
kjempa for livet,
som bjørnar i fjellet
og folket i bygda.
Bygda og bjørnane
bunde i saman
i striden for freden
da fienden fór her.
Fossen frå fjellet
bunde i berget
har stilna i minnet om
veldige krefter i krigar og kvinne !
Djupt inni berget
sit kongen med bjørnar.
Bygda har bede dykk hit
for å minnast.
Stilla skal tale
om tolmod og truskap
krefter i krigen
for freden
Høyr, Herre Konge,
kor kreftene tek!
Sjå, alle bjørnar,
kva krefter vi har!
Erna Osland