– tileigna syskinringen –
Då Gud skapte verdi – han skapte og deg
du Masfjord – mi heimbygd – meg kjærast
um burte eg fara – lell hugen den dreg
til Masfjord – for du er meg nærast
av alle dei Noriges bygder i rad
og ikkje eg såg nokon venare stad
kvar enn eg i verdi hev fare.
Ja, Masfjord, kvar sambygding elska deg må
som er utav Masfjordætt runne
du kallar og lokkar oss heimatt å sjå
om andre stad plass me hev funne
for staden der heime hjå mor og hjå far
den gildaste staden i verdi det var
um enn me frå Masfjord laut fare.
På heimlege tufter der Masfjord me såg
alt frå me som born kunne minnast
og bygdi sin fagerdom stemde oss fjåg:
skal tru noko venar kan finnast
enn Masfjord med skogkledde lider og fjell
i solglans so bjarte frå morgon til kvell
mens fuglesong tona frå lunda.
Ja, Masfjord, vår heimbygd – me minnest so vel
av dine kan ingen deg gløyma
i heimen – i kyrkja så tidt me var sæl
då livskjelda til oss fekk strøyma
og nøra den heilage livstrongen vår
dei minni skal leva – og faste dei står
på grunnar som aldri kan svikta.
Kvar ting i naturi som, Masfjord; du gav
som Herren so raust let deg syna
kvart tre og kvar runne, kvar blome på grav
Guds herlegdom rett fekk me skyna
i alt det du Masfjord av fagert bar fram
og ikkje du heimbygd har gjort deg til skam
for Gud heve skapt deg til æra.
Forfattar ikkje kjend