Ja, kar vart dei vel tå, desse velbrukte bidne ?
Me hadde dei me oss kver bidige dag.
Eg ser dei so klårt, no i mitt minne,
kvar sommar so trufast dei heldt meg med lag
so gode å ta i, so friske og reine
dei låg dar på berget og turka i vind,
dei lukta so godt etter logen av eine
da va vel ei glede å ta dei med inn!
Da va den gong ho Litago, Lilja ell» Plomma
høyrde me til vår huslyd med alt som da romma
dei var «kje degraderte til mjelkeprodusentar
som skaffa pengar til avdrag og renter
på traktorar, tankar og mjølkemaskin.
Ken seier no: «Å kyra mi, kor du æ fin !»
Men eg seier : Stakkars den kyra som ikkje får kjenne
at juret vert mjelka av kjærlege hender,
som ikkje får smaken av fjellgras på tunga
og ikkje den svalande fjellluft i lunga.
Orsak, at eg ikkje heilt kan teia,
helsing frå ei gammal sæterbudeia.
Ragnhild Jung