Eit gamalt tun på
ein gamal gard
som ikkje lenger er det den var.
Den vart plukka bete for bete i sund.
Huset står att på ein liten
grunn
på skjelvande føter – og
ventar bli revne opp med røter
Fleire står fram og hevdar sin
rett
til resten av garden som var i vår ætt
11-12 generasjonar i eitt – i farne tider som gjekk.
Nå strekkjer dei hender i
samfunnets navn,
nå krevjest alt vårt til
samfunnets gavn !
Men kva med oss – kvar skal vi av ?
Kva får vi att om vi gir oss
og gav
i frå oss heimen, jorda og
alt. Kva får vi betalt ?
Får eg att hus og heim og
ro
der eg trygt med mine kan bo ?
Eg er ikkje ung lenger, – kjenner meg møydd
og trøytt og sår -, at eg
skal bli nøydd
til å stride for retten min
-.
Det vert ikkje råd
å leva her
når vegen skal komma oss
ganske nær
og bilar skal osa forbi som ein foss.
Sanden skal gravast vekk under oss.
Utandørsanlegg vil BKK
byggja.
Kommunen vil industrianlegg tryggja.
«Fisk og Forsøk» vil også ha rom,
tomtar til hus det og ymtast om.
«Framsteget» skubbar og trengjer seg på :
Flytt deg, du gamle, så rom me kan få –
eller sit der på
bråtet og mimra – tel bilar –
mens du høyrer på ståket og
ventar — kviler —.
Eg vert så oppøst, så øren, mest
tom.
Det kjenst som eit bein som bikkjer slæst om
Malena Matre, 1982