Bak tyske liner – bak minerad
ljossløkt seig «Vigra» som best.
Finnast her måtte ein skjulestad
for kampgruppa kalla Bjørn West.
Livbåten låra i haustkaldt hav
med to av dei beste ombord.
Grauttjukke gråskodda gøymsle gav
for strandhogg i framand fjord.
Ei kraftfull brumming, eit «lukke til»
frå «Vigra» som stemde mot
vest.
Ei hand mot huva, eit velfarssmil —
og borte var framand gjest
Snart landskuggen rådde der karane fór
på leit etter steinsett stø.
To rundbøygde ryggar i taktfast ror
for – «livet er meir enn brød».
Ved stormvaska svaberg – eit gråna naust
stod lutte mot lyngkledd knaus.
To lingekarar i regntung haust
tok lasta frå livbåten laus.
Lågmelt dei lydde når
båra braut
og bylja slo tanggrodd stein.
Augo saumfor kvar ting som flaut
– og mørkret bar regntung grein.
I mørklagt stove på Midtbø
gard
med rifler og ryggsekk sto spent
to fåmælte karar som venta svar
og hjelp ifrå den som var kjent.
Midtbømannen gav hjelpa dei
trong
– snøgt måtte løynast kvart spor.
Stein vart lasta i midtrom og rong,
og livbåten søkt i fjord.
Mens stjerner blinka i klårverskveld
gjekk melding til vener i vest:
«Våpen – og klede som varme held
er det som vi saknar mest».
Ei salryggja sæter
– ei høyløe grå
gav ly for kvar heimefrontmann,
og snart det sprudest at folk var å sjå
på skitur med våpen i
hand.
Fiendemakta med «ris bak speil»
truga med terror og tvang,
men norske gutar med hugen heil
fann veg i sæterbu trang.
Frå grønkledd Gestapo dei flydde
mot fjella i Hordaland – nord
til folka der passordet lydde
til fridom for ven og for bror.
Når kveldsmørkret kraup
kringom knaus,
når skodda låg lågt i li
når snødrev og hagl i isvind fraus
då sleit våre menn på ski.
I måneljos natt dei venta
dropp
med utstyr, våpen og mat,
for talet auka i Risnes» tropp.
Det ofte var tome fat.
Ein vårdag vakna i førtifem
mens snøkledd låg fjell og fly.
Til fridom og fred stod døra på klem
for folket i bygd og by.
Mot fiendemakt, mot terror, for fred
vår unge soldat stod
vakt.
På den som’kje våpen kan leggja ned
dei største bører er lagt.
Det small over Klaven frå kvitkledd kar,
det rauk frå ei pipe bak stein,
mens sola gylte dei mange far
og vassdropen draup ifrå grein.
Til oss dei fridom – med livet gav
for Noreg, for flagget, for oss.
Vi ropar det ut over land og hav:
«Dei møtte terror med tross!»
Stordalen ligg der i sogeglans
ventar på granne og gjest.
Det alltid er festa ein minnekrans
til soger og segn om Bjørn West.
På minnedagen for femti år
av ufredens siste akt:
Om krig og ufred oss atter når
for fridom vi alltid står vakt!
Oktober 1994
Johannes Hope